مصطفی گفتش کای اقبال جو

اندرین من می شوم انباز تو

تو وکیلم باش نیمی بهر من

مشتری شو قبض کن از من ثمن

گفت صد خدمت کنم رفت آن زمان

سوی خانهٔ آن جهود بی امان

گفت با خود کز کف طفلان گهر

پس توان آسان خریدن ای پدر

عقل و ایمان را ازین طفلان گول

می خرد با ملک دنیا دیو غول

آنچنان زینت دهد مردار را

که خرد زیشان دو صد گلزار را

آن چنان مهتاب پیماید به سحر

کز خسان صد کیسه برباید به سحر

انبیاشان تاجری آموختند

پیش ایشان شمع دین افروختند

دیو و غول ساحر از سحر و نبرد

انبیا را در نظرشان زشت کرد

زشت گرداند به جادویی عدو

تا طلاق افتد میان جفت و شو

دیده هاشان را به سحر می دوختند

تا چنین جوهر به خس بفروختند

این گهر از هر دو عالم برترست

هین بخر زین طفل جاهل کو خرست

پیش خر خرمهره و گوهر یکیست

آن اشک را در در و دریا شکیست

منکر بحرست و گوهرهای او

کی بود حیوان در و پیرایه جو

در سر حیوان خدا ننهاده است

کو بود در بند لعل و درپرست

مر خران را هیچ دیدی گوش وار

گوش و هوش خر بود در سبزه زار

احسن التقویم در والتین بخوان

که گرامی گوهرست ای دوست جان

احسن التقویم از عرش او فزون

احسن التقویم از فکرت برون

گر بگویم قیمت این ممتنع

من بسوزم هم بسوزد مستمع

لب ببند اینجا و خر این سو مران

رفت این صدیق سوی آن خران

حلقه در زد چو در را بر گشود

رفت بی خود در سرای آن جهود

بی خود و سرمست و پر آتش نشست

از دهانش بس کلام تلخ جست

کین ولی الله را چون می زنی

این چه حقدست ای عدو روشنی

گر ترا صدقیست اندر دین خود

ظلم بر صادق دلت چون می دهد

ای تو در دین جهودی ماده ای

کین گمان داری تو بر شه زاده ای

در همه ز آیینهٔ کژساز خود

منگر ای مردود نفرین ابد

آنچ آن دم از لب صدیق جست

گر بگویم گم کنی تو پای و دست

آن ینابیع الحکم هم چون فرات

از دهان او دوان از بی جهات

هم چو از سنگی که آبی شد روان

نه ز پهلو مایه دارد نه از میان

اسپر خود کرده حق آن سنگ را

بر گشاده آب مینارنگ را

هم چنانک از چشمهٔ چشم تو نور

او روان کردست بی بخل و فتور

نه ز پیه آن مایه دارد نه ز پوست

روی پوشی کرد در ایجاد دوست

در خلای گوش باد جاذبش

مدرک صدق کلام و کاذبش

آن چه بادست اندر آن خرد استخوان

کو پذیرد حرف و صوت قصه خوان

استخوان و باد روپوشست و بس

در دو عالم غیر یزدان نیست کس

مستمع او قایل او بی احتجاب

زانک الاذنان من الراس ای مثاب

گفت رحمت گر همی آید برو

زر بده بستانش ای اکرام خو

از منش وا خر چو می سوزد دلت

بی منت حل نگردد مشکلت

گفت صد خدمت کنم پانصد سجود

بنده ای دارم تن اسپید و جهود

تن سپید و دل سیاهستش بگیر

در عوض ده تن سیاه و دل منیر

پس فرستاد و بیاورد آن همام

بود الحق سخت زیبا آن غلام

آنچنان که ماند حیران آن جهود

آن دل چون سنگش از جا رفت زود

حالت صورت پرستان این بود

سنگشان از صورتی مومین بود

باز کرد استیزه و راضی نشد

که برین افزون بده بی هیچ بد

یک نصاب نقره هم بر وی فزود

تا که راضی گشت حرص آن جهود